Αδελφοί

Οι εργάτες, με σφιγμένες τις ροζιασμένες και άπραγες γροθιές από αγωνία, περιμένουμε την κλήρωση του λαχείου, του Λόττο, του Πρότο, του Γαμώτο, δύο άγιες τριάδες μπαλάκια που θ’ αλλάξουν τη ζωή μας. Να διαβούμε το ταξικό αυλάκι –τέλος το ταβλάκι- και να μιλάμε πλέον ήπια, πολιτισμένα, να υπερβούμε τις ταξικές αντιθέσεις λέγοντας πως πρόκειται για ονειροφάντασμα και μεταφυσικό σόφισμα, αλλάζοντας την κουβέντα.

Έτσι κι αλλιώς τα δάνεια θα γίνουν κόκκινα. Και όπως λένε οι Μαρξ – Σπένσερ «ο πελάτης δεν έχει να χάσει παρά το περιεχόμενο της πιστωτικής κάρτας του». Κάρτα μωρή άρρωστη. Πού πας ανοργάνωτη και διαλυμένη στ’ αγγούρια;

Άλλο ν’ ασκήσεις κι άλλο να σκίσεις έφεση. Άλλο το έργο της δικαιοσύνης κι άλλο η δικαιοσύνη των έργων. Τα περαστικά υπερ-αστικά μυαλά έχουν χάσει τον μπούσουλα, μπουσουλώντας σαν πειθήνια σκυλάκια στο χαλί και στο χάλι της μικρότητας τής αυτού μεγαλειότητας. Άπειροι πάπυροι γεμάτοι αιτιολογήσεις της καταπίεσης, εδραιωμένοι στον φόβο και στην υποταγή για να σε προσελκύσουν στο μαντρί, στο ανθρώπινο δέντρο (man tree). Παγίδες για γίδες, εγωπρόβατα που ζητούν «ζήτω», εκλεκτοί προσ-κεκλιμένοι έτοιμοι να γονατίσουν μπρος στον ένδοξο ηγέτη που τον περιμένει το άδοξο τέλος. Γιατί παπά παχύ έφαγες παχιά φακή; Αρκετά με τους γλωσσοδέτες, με τα σφιγμένα σαν πέτρα χείλη, υποταγμένα στο πετραχήλι. Ας εκπαιδεύσουμε τα παιδιά με γλωσσολύτες. Να λυθούν οι γλώσσες. Να λυθούν κι οι καρχαρίες, τα πιράνχας και οι φάλαινες, να σημάνει γενική επίθεση κατά των εχθρών της ζωής. Να επιτεθεί η πλάση και να πλάσει το υλικό της πιο όμορφης ιστορίας. Ενάντια σε ό,τι πλαστό και πλαστικό.

Τι λέτε; Αθρόες συλλήψεις ή ασύλληπτους θρόες; Πυρηνικό πόλεμο ή πολεμικό πυρήνα; Σύγκρουση λογικής ή λογική σύγκρουσης;

Τα πάντα εν σοφία εκποιήθηκαν. Από του χρόνου βλέπουμε…